We groeien door ons continu te vergissen - Met Kop en Staart
15868
post-template-default,single,single-post,postid-15868,single-format-standard,ajax_fade,page_not_loaded,,qode-theme-ver-9.1.3,wpb-js-composer js-comp-ver-4.11.2.1,vc_responsive

We groeien door ons continu te vergissen

23 dec We groeien door ons continu te vergissen

Wat een vriendin van mij gebeurt na acht uur ‘savonds in de bioscoop, gebeurt mij in het theater: ik val in slaap. De rust in de zaal, het gedempte licht, het tempo op het podium… Verstild spel of niet: ik dommel weg. Een paar weken geleden zag ik De Lankmoedigen van Oostpool. ‘Het theatergezelschap van het Oosten’, met een eigen Huis in Arnhem. Zij maken voorstellingen onder de noemer ‘Hoe nu mens te zijn’. Een prachtige vraag. Theater als middel om andere mensen, tijden en denkbeelden te ontmoeten en je opnieuw te verhouden tot je omgeving. Het is precies wat ik nodig heb om mij op te laden en alles waarmee ik bezig ben weer in perspectief te zien: geconfronteerd worden met dat wat ik niet ken.

Ik wilde De Lankmoedigen graag zien. En ik ben niet in slaap gevallen. Drie uur lang keek ik naar sterke acteurs waarvan er een aantal ook kon zingen, of muziek maken. Het spel kwam uit hun tenen. De overgave waarmee ze op het toneel stonden, deed me denken aan alle kinderen op de turnclub – no offence – van mijn jongste dochter die tijdens de jaarlijkse ‘demonstratie’ hun zelf bedachte en goed gestudeerde oefeningen lieten zien op trampoline, rekstok en mat. Eigen Werk. En aan mijn neef die me na zijn studie aan de hotelschool en baan in het Amstelhotel vertelt dat hij voor zijn droombaan gaat: ambulancechauffeur. Soms kloppen dingen zo, dat ik er van moet huilen.

Een van de laatste zinnen in De Lankmoedigen was: ‘We groeien door ons continu te vergissen’. Prachtige zin. Vergissen kan alleen als we ons eigen weg gaan. Door een ander na te doen, is de kans op vergissingen te klein. Dat is zonde van je tijd. Kies, ga je eigen gang, vergis je en begin opnieuw. Groei. Katharsis heet dit, toch?