09 mei Je wordt ouder, mama, geef het maar…
Op zaterdag lees ik graag de column van Andrea Bosman in Trouw. Door haar wederwaardigheden weet ik wat ons voorland is – haar kinderen zijn een paar jaar ouder dan de onze. Weekenduitjes worden zeldzaam, leer ik. Huiswerk en ‘vage afspraken met vriendinnen’ hebben voorrang. Prompt ga ik zaterdag op pad met mijn oudste, ze zit in groep 8. We fietsen naar een tweedehands winkel waar zij rommelt tussen rekken met dameskleding (!). Ik vis een badpak uit een ander rek, trek het aan in het pashokje en kijk in de spiegel. Ik zie mijn moeder staan. Jawohl. Ik roep mijn dochter: ‘Kan dit?’ We zeggen niks. ‘Het is een mooi badpak maar ik voel me hier zo oud in’, zeg ik. ‘Dat ben je ook’. ’s Avonds borstelt ze mijn haar terwijl ik achter de computer zit. ‘Je hebt haar met volume. Dat is mooi. Er zitten allemaal glinsters in de borstel. Oh, dat zijn je grijze haren.’ Ik tuur naar mijn handen en zie ouderdomsvlekken. En een soort rastertje op mijn vel dat er voorheen niet zat. Ik denk aan een vriendin die ik uit het oog verloor. Zij pakte nooit iets uit de oven. Bang als ze was dat de hitte haar handen zouden laten rimpelen. Dus. Dan vraag je je toch af hoe háár handen er nu uitzien. Ouder worden blijkt ineens de beste meditatieoefening ooit. Ik schuif op en zie het voor mijn ogen en onder mijn handen gebeuren. Les: doe het nu voordat je van het podium valt.
MK